این چند روز
حلما و حسین عزیزم ! ننوشتن از شما دیوانه وار می کُشدم . آرامشم می رود وقتی تاریخ پست هایتان هی قدیم می شود . شما مرا در رود زمان جاری می کنید . باید شما را نوشت . دو بال پرواز من که شدید به کمتر از بیکرانه دل نمی دهم . دلم هوای اوج آسمانه می کند . هر دم که با وجودتان مرا پر از بهانه می کنید . خودم هم نمی دانم چرا این چند وقت دست و دلم به نوشتن نمی رود . دلم بگه براتون که امسال سال خوبی برای کشور عزیزمان ایران نبود . شرایط سختی پیش آمد و زندگی برای هموطنانمان یه خورده سخت شد . لذا فرزندان عزیزم ! خب ما هم انسانیم و شریک غم...